یادداشتی در پاسخ به سوالات متواتر مربیان گرانقدر " آیا اساسا امکان فعالیت های تربیتی در فضای مجازی ممکن است؟""آیا مربیان و معلمان دلسوز مجوز استفاده از ابزارهای مجازی برای تربیت متربیان را دارند؟"آیا تعاملات مجازی مربیان و متربیان بیشتر فرصت زا می باشد یا تهدیدزا؟
برخلاف رویه رایج که سوالات خود را از موتورهای جستجوگر همچون گوگل می پرسیم و معمولا جوابی میگیرم جواب دقیقی از دانای کل یا همان گوگل به این سوال یافت نمی شود پس بهتر است برای حل مسئله خودمان دست بکار شده و کمی مطالعه و تحقیق و در نهایت همفکری کنیم:
شاید پیش از هر پاسخ عجولانه ای لازم است که باورهای خود را نسبت به کلیّت رسانه‌ها تصحیح کنیم. مطالب زیادی در این‌باره وجود دارد که برای نمونه می‌توان به «توصیه‌های هفت‌گانه‌ی نیل پستمن» برای پرورش انسانی که اسیر ماشین نمی‌شود اشاره کرد و از آن‌جایی که تأثیرگذاری این رسانه‌ها بر کاربران در سه سطح «بینش»، «گرایش» و «کنش» به اثبات رسیده، لازم است تا کاربران پیش از استغراق در آن، از گزاره‌های بنیادین تمدن غرب آگاهی کافی داشته باشند.
🗂در سطح «بینش» لازم است بدانیم که مبنای این تمدن بر کفر و الحاد نهاده شده و «انسان محوری» (اومانیسم) در برابر «خدامحوری» (تئوئیسم)، «طبیعت‌گرایی» (داروینیسم) در برابر «خلقت‌شناسی»، «تجربه‌گرایی» (امپیریسیزم) در برابر «الهیات»، «پوچ گرایی» (نیهیلیسم) در برابر «معادگرایی»، «بی‌قیدی» و «اباحه‌گرایی» (لیبرالیسم) در برابر «بندگی» و «حق‌طلبی» صف‌آرایی کرده است. طبیعتاً چینش ساختاری و محتوایی رسانه‌های اجتماعی که دستاورد تکنولوژیک چنین تمدنی است کاملاً مستعد القای پنهان و آشکار گزاره‌هایی از این قبیل است.
🗂در سطح «گرایش» تمام تلاش تمدن غرب معطوف به نشان دادن چهره‌ای زیبا و دلفریب از خود است. چهره‌ای بزک کرده که دل هر غریبه‌ای را برباید و چنان شیفته خود سازد که مثلاً لغت غربی را بر زبان مادری خویش، لباس عریان و بدن نمای غربی را بر پوشش خود و اطوار غربی را بر سنت اسلامی ارجحیت دهد.
🗂حاصل‌جمع دو مؤلفه‌ی بالا در سطح «کنش» خودش را نشان می‌دهد که با نگاهی گذرا به جامعه‌ی خودمان، در بروز و ظهور انواع ناهنجاری‌های اجتماعی فرهنگی مذهبی در خیل شیفتگان و دلباختگان فرهنگ غرب هویدا است.
اینکه انسان موجودی اجتماعی است واز طرفی ارتباطات بعنوان یک نیاز و در مقابل بستر فضای مجازی و شبکه های اجتماعی به ظاهر فرصت و پاسخی مغتنم و بسیاز جذاب بویژه برای جوانان بدبن منظورمی باشد هیچ شکی نیست، لکن در چند سال گذشته تلاش‌های پراکنده‌ای برای شناسایی ابعاد تأثیرگذاری، قابلیت‌ها، فرصت‌ها و تهدیدهای فضای مجازی در موضوع تربیت انجام شده‌است.
با وجود تلاش فراوان در جستجوی تحقیق،پژوهش کاربردی، امیدی به نتیجه نداریم و متأسفانه با وجود آنکه هیچ طرح نظام‌مندی برای راهنمایی دانش آموزان و معلمان برای استفاده صحیح از فضای مجازی وجود ندارد. به نظر میرسد تنها مسیر هشیاری و اقدام خود دلسوزان امر تربیت می باشد و در گام نخست پاسخ و اندیشه به سوالات پنج‌گانه‌ی زیر تا پاسخی درخور برای آن بیابند. نگارنده برخی گزاره‌های ذهنی خود را مبتنی بر پزوهش‌ها و تجربیات ذیل هر پرسش آورده است. شما هم می توانید با اشتراک تجربیات خود و ایده های نوین راهی روشن را در این مسیر فراهم نمایید
1.آیا اساسا لزومی بر استفاده از ارتباطات بر بستر فضای مجازی در فعالیت های تربیتی میان معلم و دانش آموزان وجود دارد؟
