هرجای اینترنت بروید، یک دستۀ خاص از کاربران را می‌بینید که قواعد رفتارشان با بقیه فرق دارد. تنها دلیل زندگی این آدم‌ها (می‌گویم آدم‌ها، چون آنجا، پشت آن وی.پی.ان‌ها و اکانت‌های قلابی، بالاخره آدم نشسته است) آن است که مخلّ آسایش دیگران شوند، وقتشان را تلف کنند و احساساتشان را جریحه‌دار. همیشه دنبال افتضاح‌ترین ترکیب عکس و حرف هستند تا حوالۀ غریبه‌های ازهمه‌جا بی‌خبر کنند. تیشه به ریشۀ ابراز عقیدۀ صادقانه و علنی می‌زنند، اگر که یافت شود. این ترول‌ها۱ از کجا آمده‌اند؟ و مهم‌تر اینکه چطور سرجایشان برمی‌گردند؟
کار ویتنی فیلیپس (پژوهشگر ادبیات فولکلور)، که نوشتن دربارۀ ترول‌ها را شروع کرد، به نظر همکارانش معقول می‌آمد تا اینکه فهمیدند منظورش ترول‌های اینترنتی است. حاصل کار او کتاب دلیل اینکه از چیزهای دلپذیر محرومیم: نگاشت رابطۀ میان ترول‌بازی آنلاین و جریان اصلی فرهنگ۲ است که در آگوست منتشر می‌شود. این کتاب کوتاه اما متمرکز تا عمق فرهنگ ترول‌بازی و رویه‌های متعارف عملیاتی‌شان را می‌کاود. البته ترول‌های موجهی هم هستند، مثل گروه انانیموس۳ که به‌تازگی وارد عرصۀ سیاست شده است و قدری اعتبار و توجه مشروع (به‌ویژه یادداشت «هکر، حقه‌باز، افشاگر، جاسوس»۴ از گابریلا کُلمن) جلب کرده است. ولی فیلیپس سراغ آن اصل جنسِ عجیب و قاتی‌پاتی می‌رود: آن جماعت نیهیلیستی که از دل محفل‌های متکی به قانون «آزار بده و آزار ببین» و «بقای بدجنس‌ترین» مثل وب‌سایتِ somethingawful.com تکامل یافته‌اند.
